W naszej parafii siostry felicjanki pracowały od 1945 r. do 2019 r.

Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu Regularnego świętego Franciszka (Siostry Felicjanki) powstało w Warszawie w 1855 roku, w okresie rosnącego ucisku narodowego, dając odpowiedź na zapotrzebowanie ówczesnego społeczeństwa. Zostało założone przez bł. Marię Angelę – Zofię Truszkowską przy współpracy i kierownictwie duchowym bł. O. Honorata Koźmińskiego, kapucyna.

Założycielka

Bł. Maria Angela (Zofia Truszkowska) urodziła się 16 maja 1825 roku w Kaliszu. W dzieciństwie i młodości pociągała ją modlitwa i troska o innych. Od najmłodszych lat pragnęła nieść pomoc ubogim. Służyła im najpierw w Towarzystwie św. Wincentego � Paulo, do którego wstąpiła w 1854 roku. Niebawem jednak zaczęła sama organizować opiekę nad sierotami i staruszkami Warszawy. W ten sposób powstał Instytut Panny Truszkowskiej, zwany Przytułkiem św. Feliksa. W maju 1855 roku Zofia wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka, przyjmując imię Angela, które będzie odtąd jej zakonnym imieniem.

Z Zofią współpracowała jej kuzynka Klotylda Ciechanowska. Obie w dniu 21 listopada 1855 roku ofiarowały się na służbę Panu Bogu przed Obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Ten dzień jest uznawany w historii naszego Zgromadzenia za dzień jego powstania. Opiekę duchową nad rozwijającym się Zgromadzeniem objęli Ojcowie Kapucyni.

Całe życie bł. Marii Angeli było przeniknięte duchem służby najbardziej potrzebującym i troską o zbawienie wszystkich ludzi. Postawa ta wypływała z jej bezgranicznej miłości Boga i pragnienia pełnienia Jego woli.

Założycielka zmarła w opinii świętości 10 października 1899 r. w Krakowie. Została beatyfikowana przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 1993 r. w Rzymie. Liturgiczne święto bł. Marii Angeli Truszkowskiej obchodzimy 10 października.       

Błogosławiony Honorat Koźmiński

Bł. Wacław Koźmiński (bł. Honorat) urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Był synem Stefana Koźmińskiego, budowniczego powiatowego i Aleksandry z Kahlów. Miał czworo rodzeństwa. Szkołę elementarną i powiatową ukończył w rodzinnym mieście w Białej Podlaskiej. W maju 1840 roku rodzina Koźmińskich przeniosła się do Włocławka, gdzie Stefan Koźmiński objął stanowisko budowniczego obwodu kujawskiego. Jedenastoletni Wacław zaczął uczyć się w gimnazjum w Płocku. Podczas pobytu w tej szkole, mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu, stracił wiarę i zaparł się Boga. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych na Wydziale Budowniczym w Warszawie.

Dnia 23 kwietnia 1846 r. Wacław Koźmiński został oskarżony o udział w spisku przeciwko carowi i osadzono go w Cytadeli Warszawskiej. Warunki były tam bardzo trudne. Zachorował na tyfus i był blisko śmierci. Matka, gdy się dowiedziała o aresztowaniu i chorobie swego syna, zanosiła gorące modlitwy do Matki Najświętszej. W święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, przeżył nawrócenie i zaczął wracać do zdrowia.

Jako dwudziestoletni młodzieniec, przerywając w połowie ostatni rok studiów 8 grudnia 1848 roku wstąpił do Zakonu Kapucynów w Warszawie. Przy obłóczynach otrzymał imię zakonne Honorat. Po złożeniu pierwszych ślubów 21 grudnia następnego roku, został wysłany na studia filozoficzno-teologiczne do Lublina.

Święcenia kapłańskie przyjął w Kościele św. Krzyża w Warszawie dnia 27 grudnia 1852 r. Poświęcił się pracy duszpasterskiej, w której istotne miejsce zajmowała posługa w konfesjonale. Przychodzili do Niego różni ludzie, którzy pragnęli pogłębić swoje życie religijne i duchowe.

Błogosławiony Honorat, reprezentujący duchowość franciszkańską, kierował Zgromadzeniem Sióstr Felicjanek, które stanowiło odpowiedź na zapotrzebowanie ówczesnego społeczeństwa. Rozwijały one bowiem działalność wychowawczą, katechetyczną, niosły pomoc ambulatoryjną w prowadzonych ochronkach, podejmowały dzieła miłosierdzia, dlatego pisał: "Dopiero, gdy Pan Bóg wasze ubogie Zgromadzenie zawiązał, a mnie do posługi waszej przeznaczył, gdym ujrzał tyle dusz zbiegających się zewsząd, które zachęcone waszym przykładem pragnęły całym sercem poświęcać się Bogu i naśladować waszego ubogiego, ostrego i wzgardzonego żywota, które spragnione boskiej miłości pragnęły rozgrzać swoje serca przy tym ognisku, jakie Pan Bóg w waszym domu zapalił".

Ojciec Honorat Koźmiński zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r. w Nowym Mieście n. Pilicą. Beatyfikowany został przez Ojca Świętego Jana Pawła II w Rzymie 16 października 1988 roku. Liturgiczne wspomnienie bł. Honorata, kapłana obchodzi się 13 października.


Duchowość

Życie duchowe felicjanek opiera się na charyzmacie założycielki bł. Marii Angeli Truszkowskiej. Jej bezgraniczna miłość Boga objawiała się w całkowitym poddaniu się Jego woli, czego wyrazem była współczująca miłość i miłosierdzie, ofiarna służba potrzebującym i troska o zbawienie wszystkich ludzi. Od początku istnienia Zgromadzenia przyświecały jej ideały św. Franciszka.

Żyjemy we wspólnocie ewangelicznym, eklezjalnym, eucharystycznym i maryjnym wymiarem franciszkańskiej duchowości Założycielki. Jako Zgromadzenie z natury apostolskie wypełniamy swoją misję w Kościele przez kontemplację i działalność. Eucharystia stanowi centrum felicjańskiej duchowości. Ewangeliczny wymiar duchowości felicjanek łączy się ściśle z jej eucharystycznym aspektem i jest mocno zakorzeniony w duchowości franciszkańskiej. Życie sióstr przeniknięte jest kultem maryjnym prowadzącym do naśladowania Maryi. Czcimy Błogosławioną Dziewicę w tajemnicy Jej Niepokalanego Serca, któremu nasza Założycielka poświęciła i powierzyła całe Zgromadzenie. Św. Feliks z Kantalicjo jest patronem Zgromadzenia. Czcimy św. Józefa jako opiekuna Zgromadzenia i św. Franciszka z Asyżu, jako naszego Serafickiego Ojca.


Z historii Zgromadzenia

Nazwę „felicjanki” nadali siostrom mieszkańcy Warszawy, ponieważ często widzieli je modlące się z dziećmi przy ołtarzu św. Feliksa z Kantalicjo.

Młode Zgromadzenie szybko się rozwijało. Założycielka otwarta na potrzeby czasu i Kościoła umiała dostrzec najbardziej pilne sprawy Królestwa Polskiego. Ona była sercem różnorodnej działalności, którą felicjanki podejmowały w Warszawie i okolicach. Już w 1859 r. powstały pierwsze placówki poza Warszawą – na Lubelszczyźnie i Podlasiu. Poszły tam Felicjanki na zaproszenie Towarzystwa Rolniczego.

Znaczący dla felicjanek, jak i dla narodu polskiego jest rok 1863 – wybuch powstania styczniowego. Siostry podejmując wezwanie Matki Angeli: „Wszystkim bez wyjątku nieście pomoc, do tego Was powołanie obowiązuje, aby nikogo nie wyłączać, bo każdy jest bliźnim naszym”, służyły powstańcom na miarę swoich możliwości.

Po upadku powstania rząd rosyjski ogłosił kasatę Zgromadzenia. Dekret carski nakazywał rozejście się sióstr. Jedynie siostry klauzurowe mogły kontynuować życie modlitwy u Sióstr Bernardynek w Łowiczu. Okrutny cios, wymierzony przez cara, nie załamał rozwijającego się Zgromadzenia. Kilka sióstr z Warszawy wyjechało do Krakowa, gdzie była ochronka prowadzona przez felicjanki. Tutaj Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez rząd austriacki i zaczęło na nowo organizować działalność.

W 1874 roku pięć felicjanek na zaproszenie księdza Józefa Dąbrowskiego wyjechało do Stanów Zjednoczonych, by podjąć pracę wśród emigrantów polskich.

W roku 1899 – przed śmiercią Założycielki – Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Stolicę Świętą.

Obecnie Zgromadzenie liczy dwanaście prowincji. W Polsce istnieją trzy prowincje (Kraków, Przemyśl, Warszawa), siedem prowincji w Stanach Zjednoczonych, jedna prowincja w  Kanadzie i jedna w Brazylii. Siostry pracują także we Włoszech (Rzym), Francji, Anglii, Meksyku, Estonii, Kenii i na Ukrainie. W naszych apostolatach służymy ludowi Bożemu, szczególnie ubogim i opuszczonym. Oddajemy się służbie ewangelizacji, poświęcamy się katolickiemu wychowaniu i nauczaniu w różnych formach, kontynuujemy uzdrawiającą misję Chrystusa służąc chorym.