Sakrament Święceń
Święty Paweł mówi do
swojego ucznia Tymoteusza: "Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo
charyzmat Boży, który jest w tobie przez nałożenie moich rąk" (2 Tm 1,
6). "Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania" (1
Tm 3, 1). Do Tytusa powiedział: "W tym celu zostawiłem cię na Krecie,
byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów.
Jak ci zarządziłem" (Tt 1, 5).
Cały Kościół jest ludem
kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa.
Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnym kapłaństwem wiernych". U jego
podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa,
przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we
wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy.
Kapłaństwo urzędowe różni
się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy
w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu
Bożego przez nauczanie (munus docenti), kult Boży (munus liturgicum) i rządy
pasterskie (munus regendi).
Od początku posługa święceń
była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów,
prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w
organicznej strukturze Kościoła. Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można
mówić o Kościele.
Biskup otrzymuje pełnię
sakramentu święceń, która włącza go do Kolegium Biskupów i czyni widzialną
głową powierzonego mu Kościoła partykularnego. Biskupi jako następcy Apostołów
i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu
całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra.
Prezbiterzy są zjednoczeni
z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu
swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi
współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa prezbiterium,
które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od
biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną.
Diakoni są wyświęcani dla
zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia
dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach
duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem
swojego biskupa.
Sakrament święceń udzielany
jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna.
Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego,
potrzebnych dla jego posługi. Święcenia wyciskają niezatarty charakter
sakramentalny.
Kościół udziela sakramentu
święceń tylko mężczyznom (viris) ochrzczonym, których zdolności do wykonywania
posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo
dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy
kościelnej.
W Kościele łacińskim
sakrament święceń prezbiteratu jest udzielany w sposób zwyczajny tylko
kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie wyrażają
wolę zachowania go z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom.
Udzielanie sakramentu
święceń wszystkich trzech stopni należy do biskupów.
KKK 1590 - 1600